Seweryn Goszczyński
Urodził się, gdy Polska po trzech rozbiorach i Powstaniu Kościuszkowskim przestała istnieć jako państwo. Był małym chłopcem, gdy zwycięstwa Napoleona i jego wspaniały marsz przez Europę rozbudziły przygasłe nadzieje na odzyskanie wolności.
Już od wczesnej młodości angażował się w sprawy narodowo-wyzwoleńczej. Był członkiem tajnego Związku Wolnych Braci Polaków. Propagował hasła wolności i równości na łamach pisma „Dekada polska”. Gdy w 1830 r. przybył do Warszawy natychmiast nawiązał kontakt z Piotrem Wysockim i jego organizacją. W Nocy Listopadowej brał udział w ataku na Belweder.
Po upadku powstania, jak tysiące Polaków zagrożonych represjami udał się na emigrację. Wędrując przez Prusy przybył do Galicji. Zaprzyjaźniony z Józefem Tetmajerem zamieszkał najpierw u jego matki w Mikołajowicach, a następnie w dworku Leona Tetmajera w Łopusznej. Zachwycając się pięknem Tatr i Podhala napisał „Dziennik z podróży do Tatrów”. W „Dzienniku” zawarł opisy wsi podhalańskich, relacje z wypraw górskich i spotkań z góralami, w których podkreślał związek mieszkańców Podhala z jego przyrodą. Przedstawił stan duchowy Podhalan. Przez wielu uważany jest za odkrywcę Tatr i Podhala dla literatury Polskiej.
W roku 1838 pod wpływem zagrożenia aresztowaniem przez policję austriacką Goszczyński musiał wyjechać za granicę. Przez następne lata tworzył i działał we Francji. Zmarł w 1875 r. Spoczywa na cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie.